Waarom moet mama altijd janken als ze jou aan de telefoon heeft?

Dit waren de woorden van het vierjarige dochtertje van mijn destijds nieuwe vriend. Ik wist precies waar ze het over had, ook al deed de meneer in kwestie alsof hij van niets wist. Eigenlijk had ik het al vanaf onze eerste date kunnen weten, maar helaas maakte ik de klassieke fout door in de 'mijn ex is gek'-story te trappen. Toen ik hem namelijk vroeg wat er mis was gegaan in de relatie met de moeder van zijn kind, kreeg ik te horen dat zij al niet makkelijk was. Eenmaal zwanger en na de bevalling werd ze volgens hem onhandelbaar.

Zijn verhaal werd ondersteund door het gedrag van Saskia (laten we haar zo noemen). Hij moest onze gesprekken vaak abrupt beëindigen omdat zij belde. Als hij niet opnam, belde ze op de vaste lijn en als hij daar niet op reageerde, stond ze voor zijn deur. Mijn kinderen vertelden me regelmatig dat hij al een uur in zijn auto voor mijn deur zat te bellen met een hysterische Saskia. Dit nadat ik hem had verzocht niet met zijn ex aan zijn oor mijn huis binnen te komen. Wanneer ik er iets van zei, nam hij het altijd voor Saskia op. Zij had volgens hem nu eenmaal moeite met onze relatie, had het nog moeilijk met het mislukken van hun relatie óf het ging zogenaamd over de kleine prinses.

Zo kon hij nooit iets van mij liken op social media, want dat zou zielig zijn voor Saskia . Onze geplande wintersportvakantie waar hij mij eerder voor had uitgenodigd werd zonder pardon gecanceld, omdat Saskia dat niet wilde. Zelfs hun dochtertje werd ingezet als kanonnenvlees. "Annemarie, mijn mama zegt dat jij niet lief bent, maar ik vind jou wel lief!" "Mijn mama zegt dat jij in een ander huisje moet gaan wonen, want mijn mama wil met papa in een huisje."

Dat het mijn huis was en dat ze al tweeënhalf jaar uit elkaar waren voordat ik van hun bestaan afwist, maakte blijkbaar niets uit. Ik werd ten opzichte van een kind als oorzaak van hun breuk aangewezen. All is fair in love and war, kennelijk. Het manipulerende gedrag van het meisje werd erger en het drietal ging gezamenlijk in therapie, waarbij ik als zondebok werd aangewezen.

Triangulatie

Achteraf realiseer ik me dat ik de 'gekste' was van allemaal door het te laten gebeuren. Toen mijn roze bril afging, zag ik pas wat er echt aan de hand was: ik zat midden in de triangulatie van een verborgen narcist. Pas later begreep ik de dynamiek die hier speelde. Ja, ze waren al uit elkaar, maar mijn destijds vriend had haar nooit losgelaten. Hij bleef haar het gevoel geven dat zij zijn 'schatje patatje' (ik verzin dit niet) was en dat alle andere dames voor mij slechts 'huppelkutjes' waren, alsdus de woorden van Saskia.

Hij bleek degene te zijn die negatief over mij sprak tegen haar en iedereen, omdat hij het nodig had om de belangrijkste en enige man in haar leven te blijven. Hij gaf letterlijk toe dat hij het moeilijk zou vinden als zij een nieuwe vriend zou krijgen, iemand die aan de ontbijttafel met zijn dochtertje zou zitten. Dit zei hij met droge ogen tegen mij, zijn vriendin, mevrouw nummer zoveel, én na het verwekken van nog een kind bij een andere vrouw.

De situatie was extreem schadelijk voor alle betrokken partijen, vooral voor de kinderen. Gelukkig ben ik al jaren uit deze slechte drama-soap, maar het dochtertje in kwestie heeft nog vele vriendinnen én hun kinderen zien komen en gaan. Ondanks dat ze zo vurig probeerden mij te overtuigen dat mijn aanwezigheid en die van mijn kinderen ten koste ging van de aandacht naar de kleine prinses, kwamen er natuurlijk nieuwe dames met kinderen voor in de plaats. De laatste zelfs met vier kinderen, die bij hem introk.

De reden dat ik mijn verhaal deel, is omdat mijn situatie niet op zichzelf staat. Als relatiecoach gespecialiseerd in toxische relatiedynamieken spreek ik dagelijks mannen en vrouwen die de voorbije relatie blijven bevechten, lang nadat de liefdesrelatie verbroken is. Als er kinderen bij betrokken zijn, is dit enorm schadelijk voor hen. Mijn cliënten ervaren bijna dagelijks conflict met de ex-partner. Ook al denken ze dat de ruzies en de spanning de kinderen ontgaan, dat is waanzin want kinderen voelen álles, hoe jong ze ook zijn.

Co-parenting met een narcistische ex is NIET mogelijk. In onze maatschappij hangt er een stigma op als je niet in staat bent tot gezellig co-ouderschap. Wat ik adviseer als je te maken hebt met een narcistische ex, is parallel parenting. Net zoals de rails van een trein langs elkaar lopen zonder elkaar te raken, kan de trein toch vooruit.

Parallel ouderschap

Wat houdt parallel ouderschap in? Alle afspraken over de kinderen staan vast op een kalender. Beide ouders voeren hun eigen huishouden en de ouder die het kind op dat moment heeft, maakt de beslissingen over het kind. De andere ouder bemoeit zich niet met wat de andere ouder wel of niet doet. Veranderingen moeten via de rechtbank aangevraagd en vastgelegd worden omdat flexibiliteit met een narcist tot meer misbruik zal leiden. Ouders communiceren alleen in geval van nood. De overdracht van de kinderen gebeurt bij voorkeur op school, het dagverblijf of bij een activiteit om conflict te beperken. Communicatie verloopt via een speciaal daarvoor aangemaakt e-mailadres, een parenting schrift of een neutrale derde partij.

Ik druk mijn cliënten op het hart dat zij deze no-contact instellen voordat er überhaupt een nieuwe partner in beeld komt, zodat een onschuldige nieuwe partner niet de dupe wordt van een man of vrouw die emotioneel nog niet los is van zijn of haar ex. Of je nu wel of geen narcist bent, zolang jullie als ouders niet op een normale manier met elkaar kunnen communiceren, is parallel parenting de enige gezonde oplossing. En JA, je kunt een geweldige ouder zijn, onafhankelijk van de bemoeienissen van de ex-partner.

Het kind centraal 

Of het nu gaat om een narcist of een co-dependent, zolang beide partners nog controle willen uitoefenen op de andere ouder, heb je te maken met een toxische en schadelijke dynamiek. Of je nu vindt dat de ander niet helpt met huiswerk, niet de juiste kleding koopt, wat er gekookt wordt, of er genoeg leuke dingen met de kinderen gedaan worden, parallel parenting zet het kind centraal.

Mijn ex en zijn Saskia gebruikten hun kind soms alsof het een gezamenlijke auto was: "Mag ik dit weekend de auto gebruiken?" "Nee, want ik heb hem zelf nodig." Ik zie dit overigens bij veel gescheiden ouders gebeuren. Het kind mag niet mee naar een familie feest van de andere ouder 'want dan zit ik alleen'. Of in mijn geval mocht zijn dochtertje de avond voor vaderdag niet bij ons slapen omdat moeder het 'vaderdag ritueel' liever onder eigen beheer liet plaats vinden.

Zit jij in een toxische relatie en hebben jullie kinderen? Weet dan dat de conflicten na het uit elkaar gaan niet voorbij zullen zijn, sterker nog, ze zullen verergeren. Heb je daar hulp bij nodig? Neem contact met mij op en weet dat er, net zoals voor mij, een prachtige zonnige toekomst mogelijk is. Het gaat alleen niet vanzelf. 

Met liefde en wijsheid, 

Annemarie