En toch... heeft hij mij (en ik hem) jarenlang gevangen gehouden in een toxische relatiedynamiek. Een dynamiek die me kostbare jaren van mijn leven heeft gekost, jaren die nooit meer terugkomen. Voor hem was het puur vermaak achteraf, een dagelijkse dosis drama die hij nodig had. Drama dat hij al kende ver voordat ik in zijn leven kwam, en waar hij vrolijk mee doorging na onze relatie.

Ik zeg vaak: "Een toxische relatie heb je nooit in je eentje," maar dat betekent niet dat het effect hetzelfde is voor beide partners. Dit is ook hoe je een narcist van een co-dependente kunt onderscheiden. De narcist gaat vrolijk door met de volgende prooi, vaak nog voordat de vorige relatie (emotioneel of zelfs financieel) is afgerond. Alhoewel ze zich als slachtoffer voordoen bij hun nieuwe partner, terwijl ze jou prijzen omdat jij "zo anders bent," lijden ze op geen enkele manier aan spijt, schuldgevoel of zelfreflectie.

Ondertussen ligt de ex-partner nog na te smeulen van jarenlange roofbouw, wat uiteraard gebruikt wordt als bewijs van haar labiliteit, dat ze een drama queen is en een zwakkeling. Maar ik dwaal af. Waar ik het vandaag over wil hebben, is deze belangrijke vraag: Hou je écht van je partner zoals hij is? Of ben je nog steeds verliefd op zijn potentie?

Hou je van de werkelijkheid of van de illusie?

Ik heb deze vraag zo vaak aan mezelf gesteld, vooral omdat mijn omgeving, die inmiddels al zo veel baggerverhalen over hem van mij had gehoord, me vroeg: "Wat vind je überhaupt nog leuk aan die man?" Het ergste is, ik wist het niet. Serieus niet.

Ik heb zo vaak voor een vel papier gezeten, een verticale streep in het midden, om de balans op te maken. Het kopje 'leuk' bevatte hooguit drie dingen, terwijl onder 'niet leuk' een waslijst aan de meest uiteenlopende rariteiten stond die ik niet gewoon 'niet leuk' vond, maar ronduit haatte. Ik vond eigenlijk helemaal niets leuk aan hem. Van de manier waarop hij zijn dochter vooral níet opvoedde omdat hij te druk was aardig gevonden te worden door haar, tot hoe hij favorieten maakte onder zijn personeel, wat uiteraard compleet uit de hand liep qua affaires en rechtszaken.

Hoe hij een allemansvriend was, nergens voor stond en dus overal voor viel. Hoe zuinig hij was, behalve als het om hemzelf ging, zijn wonderlijke ideeën over wat eerlijkheid inhield. De bizarre gewoonte om, als ik iets graag wilde hebben of een van mijn kinderen, het dan voor zichzelf te kopen. Het weglopen tijdens een conflict met alles waar hij ooit mee gekomen was om nooit meer terug te keren, om vervolgens drie weken later weer voor de deur te staan en te doen alsof er niets aan de hand was.

Liefde of afhankelijkheid?

Zo zuinig als hij was, zo slordig was hij met mijn en andermans bezittingen. In gesprekken de indruk wekken het met me eens te zijn, om vervolgens alles later uit zijn verband te trekken en tegen me te gebruiken. Continu de vuile was buiten hangen. En nee, niet onze vuile was. Nee, na een conflict hard hollend naar zijn familie, vrienden en personeel rennen om te klagen wat ik fout had gedaan, om zo zijn 'oke'-stickertje te verwerven en de zielige jongen uit te hangen.

Als ik hem vroeg hoe het kwam dat mensen die ik nooit zag of sprak hun hoofd voor mij wegdraaiden, werd hij boos. Want waarom rekende ik hem aan wat andere mensen deden? Ehhh, misschien omdat jij de enige bent van wie ze hun informatie krijgen???

Extreem jaloers, achterdochtig en controlerend. En dit alles onder de noemer "liefde", "Ik hou zoveel van je", "Je bent zo bijzonder, maar ja, je moet wel begrijpen dat je voor een man heel lastig bent om van te houden." Als je zelf niet in zo'n situatie hebt gezeten, snap je hier niets van. Maar bij mijn cliënten hoor ik exact dezelfde verhalen.

Ze kunnen sessie na sessie vol praten over wat er mis is met hun partner, met hun relatie en met henzelf, maar ze snappen totaal niet waarom het hen zo raakt. Waarom ze niet los kunnen komen. Waarom ze, als het uit is, zich zo verdrietig voelen en een steek van jaloezie voelen als er een ander in het spel is.

Durf jij de waarheid onder ogen te zien?

Ik kan natuurlijk wel vertellen dat bovenstaande NIETS met liefde te maken heeft, maar zo voelt dat nu eenmaal niet voor degene die er middenin zit. Als je er middenin zit, voelt het als een soort Stockholm-syndroom. Deze dynamiek heeft een naam: co-dependentie. Medeafhankelijkheid. Hij doet je pijn, maar hij is ook degene die het in jouw ogen goed kan maken. Dat dat 'goed' maken nooit kan gebeuren door degene die het je heeft aangedaan, nu doet en zal blijven doen, zie je niet.

Dit patroon is diep geworteld in jou en is ontstaan in je vroege jeugd. Therapie kan helpen, maar dan moet je geluk hebben om iemand te vinden die bekend is met de dynamiek, en het kan jaren en jaren duren. Er is echter een andere manier. Durf jij dat aan? Durf jij eerlijk antwoord te geven op mijn vraag?

Wil je voor eens en voor altijd je ongezonde relatiepatronen doorbreken? Neem dan contact met me op, en we kijken samen naar de voor jou meest geschikte vorm.

Met liefde en wijsheid, 

Annemarie